استادی از شاگردانش پرسید:

چرا وقتی ما عصبانی هستیم داد میزنیم؟

چرا مردم هنگامی که خشمگین هستند صدایشان را بلند می کنند و سر هم داد می کشند ؟

شاگردانش فکری کردند و یکی از ان ها گفت :

چون در ان لحظه ارامش و خونسردیمان را از دست می دهیم .

استاد پرسید : این که ارامشمان را از دست میدهیم درست است اما چرا با وجودی که طرف مقابل کنارمان قرار دارد داد میزنیم؟

ایا نمیتوان با صدای ملایم صحبت کرد؟چرا هنگامی که خشمگین هستیم داد می زنیم؟ شاگردان هر کدام جواب هایی دادند اما پاسخ هیچ کدام استاد را راضی نکرد.

سرانجام او چنین توضیح داد:

هنگامی که دو نفر از دست یکدیگر عصبانی هستند قلب هایشان از یکدیگر فاصله میگیرد.

انها برای این که فاصله را جبران کنند مجبورند که داد بزنند .

هر چه میزان عصبانیت و خشم بیشتر باشد این فاصله بیشتر است و ان ها باید صدایشان را بلند تر کنند.

سپس استاد پرسید:

هنگامی که دو نفر عاشق هم باشند چه اتفاقی می افتد؟

ان ها سر هم داد نمی زنند بلکه خیلی به ارامی با هم صحبت می کنند . چرا؟

چون قلب هایشان خیلی به نزدیک است.

فاصله قلب هایشان خیلی به هم نزدیک است و فاصله قلب هایشان بسیار کم است.

استاد ادامه داد:

هنگامی که عشقمان به یکدیگر بیشتر شد چه اتفاقی می افتد؟ انها حتی حرف معمولی با هم نمیزنند و فقط در گوش هم نجوا می کنند و عشقشان باز هم به یکدیگر بیشتر می شود .

سرانجام حتی از نجوا کردن هم بی نیاز می شوند و فقط به یکدیگر نگاه میکنند این هنگامی است که دیگر فاصله ای بین قلب های انها باقی نمانده باشد.

این همان عشق خدا به انسان و انسان به خداست که خدا حرف نمیزند اما همیشه صدایش را در وجودت می توانی حس کنی اینجا بین انسان و خدا هیچ فاصله ای نیست می توانی در اوج همه شلوغی ها بدون انکه لب به سخن باز کنی با او حرف بزنی...